Elementy Odimiennej Metody Nauki Czytania wg Ireny Majchrzak
Rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. Dziecko uczy się liter poprzez obserwacje i dochodzi do tej umiejętności we własnym tempie. Czytanie już w grupie młodszej jest szansą dla dzieci rozwijających się wolniej, wymagających wsparcia. Metodę dzieli się na etapy: Inicjacja – na tym etapie dziecko nabywa poczucia własnej tożsamości, dostrzega różnice w kształtach liter, zauważa związek pomiędzy literą a dźwiękiem; znakiem graficznym a głoską; Ściana pełna liter – na tym etapie dziecko zna brzmienie własnego imienia oraz imion kolegów, spostrzega różnice między literami, porównuje dźwięki
z obrazem graficznym, odkrywa, że każdą literę wymawia się w szczególny sposób i nie zawsze tak samo; Nazywanie świata – na tym etapie dziecko dopasowuje przedmioty do przypisanych im wizytówek. Przyjemność wynika nie tyle odszyfrowania liter, lecz ze znalezienia treści; Sesje czytania – na tym etapie dziecko zna wszystkie litery alfabetu, utrwala czytanie ze zrozumieniem.
Elementy Metody Dobrego Startu
Odgrywają w niej rolę trzy elementy: element wzroku (wzory graficzne), słuchu (piosenka) i motoryki (odtwarzanie wzorów). Celem jej jest jednoczesne usprawnianie analizatorów: wzrokowego, słuchowego, ruchowego a także kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Wiązanie śpiewu, ruchu, muzyki i plastyki aktywizuje cały układ nerwowy. Zrytmizowany zestaw ćwiczeń wpływa uspokajająco, pozytywnie oddziałuje na sferę emocjonalną. Metoda służy przygotowaniu dzieci
w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania, także dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Metoda Projektów Badawczych
Metoda nauczania, w której dzieci prowadzą pogłębione badania na określony temat,
o dużej wartości poznawczej. Przy jego wyborze istotną rolę odgrywają zainteresowania dzieci. Działania badawcze ukierunkowane są celowo tak, by znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące tematu. Są 3 etapy: I – po wyborze tematu jest tworzona siatka pytań, a do każdego pytania stawiane są hipotezy; II – dzieci projektują i przeprowadzają własne badania, doświadczenia, eksperymenty, wywiady czy ankiety; III – dzieci chwalą się swoimi osiągnięciami, wiedzą i zdobytymi umiejętnościami przed rodzicami lub dziećmi z innych grup. Podczas działań badawczych dzieci uczą się: zadawania pytań, uważnego obserwowania otoczenia, przeliczania i zapisywania wyników różnymi sposobami, sporządzania szkiców i rysunków z natury, przeprowadzania doświadczeń i wyciągania wniosków, wytrwałości, dociekliwości, prezentowania i dzielenia się swoją wiedzą, doświadczeniami
i spostrzeżeniami.
Elementy Pedagogiki Zabawy Klanza
Metoda ta urozmaica i ożywia tradycyjne nauczanie. Umożliwia integrację grupy, sprzyja wzajemnym relacjom, nawiązywaniu przyjaźni. Dzieci czerpią radość ze wspólnej aktywności, która nawiązuje do wartościowego przeżywania zabawy zamiast rywalizacji. Działania wychowawcze w tej metodzie mają na celu angażowanie zmysłów dziecka, nauki wyrażania siebie poprzez ruch i taniec. Zabawa – ta najprostsza w swych regułach aktywność, dzięki zastosowanej metodzie staje się impulsem do kreowania atmosfery działania, uczy jak wyrażać emocje, sprzyja skutecznej komunikacji między jej uczestnikami.
Pedagogika Zabawy
To zorganizowane działania, podporządkowane określonemu celowi. Pedagogika zabawy wybiera z repertuaru zabaw tylko te, które nie stwarzają napięcia powodowanego nadmierną rywalizacją i nie ośmieszają ich uczestników. Spośród szerokiej gamy zabaw stosowanych w pedagogice zabawy można wyodrębnić kilka zasadniczych grup: zabawy związane z organizacją sytuacji początkowych (nawiązanie kontaktu); zabawy rozluźniające (np. tańce integracyjne); zabawy nastawione na poznanie odczuć i doświadczeń poszczególnych członków grupy; zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu; gry dyskusyjne, polegające na wymianie myśli, analizowaniu danego problemu z różnych stron; metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej; drama wykorzystująca gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia konkretnego problemu; zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań.
Elementy Metody Weroniki Sherborne
Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym. Celem oddziaływania przez ruch jest budowanie osobowości poprzez budowanie więzi oraz stymulowanie prawidłowego rozwoju i korygowanie zaburzeń. Metoda jest naturalna i prosta ze względu na to, że wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest naturalną zabawą dziecka
w bliskim kontakcie z dorosłym we wczesnym dzieciństwie – tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się. Ćwiczenia metody wpływają pozytywnie na: świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi
i nawiązywanie z nimi kontaktu. Dziecko poznaje swoje ciało, uczy się orientacji
w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne).
Źródła:
-„Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” Bożena Kisiel, Maria Przasnyska, Marta Bogdanowicz
-„Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik
Elementy Metody Carla Orffa
Metoda, która łączy trzy czynniki: muzykę, mowę i ruch. Orff założył, że muzyka pochodzi od słowa, dlatego zaleca, żeby już od najmłodszych lat dzieci rytmizowały proste słowa, starsze mogą rytmizować dłuższe zdania, przysłowia, wierszyki. Najlepiej, żeby dzieci same wymyślały rytm do zapoznanych słów, próbowały się zgodnie z tym rytmem poruszać, a następnie przenosiły go na instrumenty. Słowa zaczynają układać się w piosenkę, a tupanie nogą zamienia się w wystukiwanie rytmu np. na cymbałkach, aż w końcu w płynną grę. W metodzie Orffa główny nacisk kładzie się na fantazję dziecka, improwizację instrumentalną i ruchową, a główne założenia tej metody to otwartość, twórczość i rozwijanie uzdolnień twórczych. W metodzie taj bardzo ważną rolę odgrywają instrumenty perkusyjne. Stosowane są improwizacje ruchowe, instrumentalne i wokalne. Zajęcia prowadzone metodą C. Orffa pozwalają na rozwijanie inwencji twórczej dziecka, sprzyjają rozwojowi naturalnej ruchliwości oraz indywidualności.
Opracowano na podstawie artykułu: System wychowania muzycznego C. Orffa
Aleksandry Kamerskiej
Elementy Metody Batii Strauss
Słuchanie muzyki według Batii Strauss tzw.: „Batimuzykowanie” integruje różne formy aktywności: granie, tańczenie, mówienie krótkich wierszy lub wyliczanek, rytmiczne powtarzanie prostych gestów, próby śpiewania linii melodycznych słuchanych utworów, czy też rytmiczne snucie dowolnej opowieści. Dzieci aktywnie uczestniczą w słuchaniu muzyki, wchodząc w różne role (dyrygent, muzyk) przy użyciu różnych rekwizytów (instrumenty, pałeczki, krążki). Poznają dzieła muzyczne z różnych epok, doświadczają jego dynamiki, tempa, rytmu i przeżywają „na sobie”, reagując ruchem, słowem. Dzieci chcą wielokrotnie słuchać utworu, ponieważ za każdym razem mogą być w innej roli, grać na innym instrumencie, zmieniać rekwizyt czy partnera w tańcu.
