Nasza pedagogika
Nasze metody i programy, jakimi się posługujemy na co dzień w pracy dydaktyczno-wychowawczej.
Program oparty na metodzie Marshalla Rosenberga (NVC)
W naszym przedszkolu dbamy zarówno o rozwój duchowy, intelektualny i fizyczny dzieci, jak również o ich dobrostan emocjonalny oraz kompetencje społeczne. Dlatego w ramach czesnego realizujemy program edukacyjno – wychowawczy „Sen Żyrafy”, oparty na koncepcji Porozumienia bez Przemocy (NVC – Nonviolent Communication), stworzonej przez Marshalla B. Rosenberga.
„Sen Żyrafy” to więcej niż program – to sposób bycia, myślenia i porozumiewania się. Uczymy dzieci, jak wyrażać swoje emocje i potrzeby w sposób pokojowy i empatyczny,
a także jak słuchać innych z uważnością i szacunkiem. Symboliczna żyrafa – zwierzę o największym sercu wśród lądowych ssaków – staje się dla dzieci przewodnikiem w świecie emocji, relacji i komunikacji bez przemocy.
Program wspiera dzieci w rozwijaniu:
- świadomości własnych emocji i potrzeb,
- umiejętności wyrażania uczuć bez ranienia innych,
- empatycznego słuchania i rozumienia perspektywy drugiego człowieka,
- rozwiązywania konfliktów w sposób konstruktywny,
- budowania relacji opartych na zaufaniu, zrozumieniu i współpracy.
Dzięki systematycznemu wprowadzaniu elementów NVC do codziennego życia grupy przedszkolnej tworzymy środowisko, w którym każde dziecko czuje się bezpieczne, słyszane i ważne. Program wspiera również pracę wychowawców i nauczycieli, którzy – jako modele komunikacji empatycznej – pomagają dzieciom budować wewnętrzną motywację i poczucie odpowiedzialności za własne działania, bez użycia kar i nagród.
„Sen Żyrafy” to fundament wychowania opartego na relacji, dialogu i szacunku.
To inwestycja w kompetencje emocjonalne, które są równie ważne jak wiedza i umiejętności – zarówno dziś, jak i w dorosłym życiu.
Każdy człowiek – i ten duży, i ten mały – potrzebuje poczucia bezpieczeństwa
i świadomości, że jest kochany bezwarunkową miłością. Nawet ten najmniejszy człowiek.
Zajęcia religijne w naszym przedszkolu, potocznie nazywane „religią”, prowadzone są według autorskiego programu „Przez Okulary Wiary”. To czas wyjątkowych spotkań z dziećmi, podczas których rozmawiamy o tym, co naprawdę ważne – o tym, co niewidzialne dla oczu, a co można zobaczyć tylko sercem.
Dzieci poznają historie biblijne, ale także opowieści o bohaterach dnia codziennego – ludziach, którzy w trudnych chwilach doświadczyli pomocy „z Góry”. Na zajęciach korzystamy z „pudełka modlitw”, z którego dzieci losują obrazki – są one zaproszeniem do modlitwy w intencji wylosowanej osoby lub sytuacji.
Czasami... tańczymy! Są to radosne tańce uwielbienia, przy muzyce, która nie tylko porusza ciało do skakania i piruetów, ale przede wszystkim ożywia ducha. Tworzymy również różne piękne elementy plastyczne i poznajemy zwyczaje związane z rokiem liturgicznym oraz przygotowaniami do świąt. Robimy lampiony adwentowe, palmy wielkanocne czy kalendarze adwentowe, które potem zdobią nasze sale.
Choć na religii śmiech i radość są bardzo obecne, nie brakuje też chwil głębokiej refleksji. Podczas Drogi Krzyżowej zapalamy świeczki przy każdej stacji, a w tle rozbrzmiewają kanony z Taizé. Towarzyszymy Jezusowi w Jego drodze, przenosząc się – niczym wehikułem czasu – do dnia, w którym niósł swój krzyż.
Zajęcia są pełne pomocy dydaktycznych, które przykuwają uwagę dzieci. Jedną z nich jest brama do nieba, która symbolicznie się otwiera – można przez nią „zajrzeć” do miejsca, o którym Jezus mówił: „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują.”
Wspólnie rysujemy, wyobrażamy sobie niebo, bierzemy udział w konkursach, takich jak „Portret Maryi” czy „Niebo istnieje naprawdę – narysuj swoje wyobrażenie Królestwa Boga Ojca”. Podążamy za dziećmi, za ich pytaniami – bo pytania, które zadają, potrafią zaskakiwać i otwierać serca.
Naszym celem jest doświadczanie – chcemy, by dzieci mogły uczestniczyć całym sobą w zajęciach, aby nie zgasić w nich światła, które zapalił w nich Bóg.
Od 2008 roku prowadzimy innowacyjny program „Dziecięca matematyka” prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej – znaną i cenioną metodę wspierającą rozwój logicznego i abstrakcyjnego myślenia, żeby w przyszłości nasi absolwenci osiągali w szkole jak najlepsze wyniki w nauce matematyki i innych przedmiotów ścisłych. Dzieci uczą się poprzez konkret, działanie i zabawę, dzięki czemu rozwijają kompetencje matematyczne wyprzedzające ich wiek. To program, który uczy myśleć, analizować i rozwiązywać problemy – umiejętności kluczowe nie tylko w edukacji, ale i w codziennym życiu. Nasi nauczyciele uczestniczyli w szkoleniach, warsztatach oraz zajęciach otwartych prowadzonych przez współtwórców tej metody oraz jej doradców.
1. Dziecko ma psychikę – uczymy je rozumieć siebie i innych
Spełnione życie zaczyna się od dzieciństwa otulonego uważną opieką – taką, która uczy dziecko rozpoznawać, nazywać i wyrażać emocje. Zarówno te „przyjemne”, jak i bardzo trudne. Stąd od lat wdrażamy program “Sen Żyrafy” oparty na Porozumieniu bez Przemocy Marshalla Rosenberga. Pomaga on dzieciom:
rozpoznawać i nazywać emocje,
wyrażać je nie raniąc siebie i innych,
budować zdrowe relacje,
rozwijać współodczuwanie, uważność i umiejętność dialogu.
dojrzewać emocjonalnie
Nasza codzienna praca z dzieckiem to uważność i wrażliwość na jego potrzeby emocjonalne. Każda trudna emocja dziecka to nie przeszkoda – lecz zaproszenie do bycia blisko. Budujemy w dzieciach kompetencje, które w przyszłości ochronią je przed coraz powszechniejszymi problemami cywilizacyjnymi: depresją, nerwicą, życiem w zawrotnym tempie i stresem, prowadzącymi często do chorób somatycznych.
2. Dziecko ma duszę – razem w drodze do Serca Boga
W każdym dziecku drzemie naturalna tęsknota za bliskością z Bogiem. W Promyku pomagamy maluchom odkrywać tę relację w sposób czuły i prawdziwy – przez wspólne rozmowy, modlitwę, opowieści biblijne, a także przez świadectwo dorosłych – przez ich miłość i uczciwość. Bo tym, co najbardziej przekonuje dziecko, gdy słyszy, że Bóg jest i kocha, jest doświadczenie miłości taty, mamy, babci i pani w przedszkolu… Wiara jest dla nas nieodłączną częścią codzienności – budujemy na niej świat wartości, bezpieczeństwa i zaufania. Dzieci słuchają o tym Kim jest Bóg i co potrafi, przyjmują to całym sercem, a my je pielęgnujemy jak delikatny ogród. Każdy maluch wzrasta w swoim tempie, nawiązując czułą przyjaźń z Jezusem i Maryją otulony ich ciepłem i troską.
3. Dziecko ma ciało – dbamy o jego zdrowie i ruch
Zdrowie fizyczne to podstawa. W Promyku kładziemy ogromny nacisk na:
zdrowe, pełnowartościowe żywienie — oparte na świeżych składnikach, przygotowywane w naszej kuchni z wykorzystaniem pieca konwekcyjno-parowego (który pozwala zachować więcej witamin i wartości odżywczych),
program zdrowego żywienia dla dzieci i rodzin — edukujemy, inspirujemy, uczymy mądrych wyborów,
aktywny styl życia — poprzez całoroczny Program Sportowy, zajęcia ruchowe i rodzinne wydarzenia sportowe.
To, co dziecko codziennie je – a potwierdzają to badania naukowe – wpływa na jego koncentrację, odporność, nastrój, rozwój fizyczny, a nawet psychiczny.
Dlaczego to działa?
Nasza holistyczna koncepcja rozwoju dziecka — oparta o 17 lat pracy i refleksji — jest wyjątkowa, spójna i skuteczna. Integrując w wychowaniu sferę duchową, psychiczną i fizyczną tworzymy przestrzeń, w której dzieci mają szansę rozkwitać w całej pełni swoich osobowości i stawać się otwartymi, odpornymi i szczęśliwymi ludźmi.
Zapraszamy do miejsca, gdzie dzieciństwo nie jest tylko czasem, który mija — ale przestrzenią, w której dzieci otrzymują fundament pod szczęśliwe życie – czują się przyjęte, rozumiane i bezpieczne.
Metody dydaktyczne
Elementy Odimiennej Metody Nauki Czytania wg Ireny Majchrzak
Rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. Dziecko uczy się liter poprzez obserwacje i dochodzi do tej umiejętności we własnym tempie. Czytanie już w grupie młodszej jest szansą dla dzieci rozwijających się wolniej, wymagających wsparcia. Metodę dzieli się na etapy: Inicjacja – na tym etapie dziecko nabywa poczucia własnej tożsamości, dostrzega różnice w kształtach liter, zauważa związek pomiędzy literą a dźwiękiem; znakiem graficznym a głoską; Ściana pełna liter – na tym etapie dziecko zna brzmienie własnego imienia oraz imion kolegów, spostrzega różnice między literami, porównuje dźwięki z obrazem graficznym, odkrywa, że każdą literę wymawia się w szczególny sposób i nie zawsze tak samo; Nazywanie świata – na tym etapie dziecko dopasowuje przedmioty do przypisanych im wizytówek. Przyjemność wynika nie tyle odszyfrowania liter, lecz ze znalezienia treści; Sesje czytania – na tym etapie dziecko zna wszystkie litery alfabetu, utrwala czytanie ze zrozumieniem.
Elementy Metody Dobrego Startu
Odgrywają w niej rolę trzy elementy: element wzroku (wzory graficzne), słuchu (piosenka) i motoryki (odtwarzanie wzorów). Celem jej jest jednoczesne usprawnianie analizatorów: wzrokowego, słuchowego, ruchowego a także kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Wiązanie śpiewu, ruchu, muzyki i plastyki aktywizuje cały układ nerwowy. Zrytmizowany zestaw ćwiczeń wpływa uspokajająco, pozytywnie oddziałuje na sferę emocjonalną. Metoda służy przygotowaniu dzieci w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania, także dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Metoda Projektów Badawczych
Metoda nauczania, w której dzieci prowadzą pogłębione badania na określony temat, o dużej wartości poznawczej. Przy jego wyborze istotną rolę odgrywają zainteresowania dzieci. Działania badawcze ukierunkowane są celowo tak, by znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące tematu. Są 3 etapy: I – po wyborze tematu jest tworzona siatka pytań, a do każdego pytania stawiane są hipotezy; II – dzieci projektują i przeprowadzają własne badania, doświadczenia, eksperymenty, wywiady czy ankiety; III – dzieci chwalą się swoimi osiągnięciami, wiedzą i zdobytymi umiejętnościami przed rodzicami lub dziećmi z innych grup. Podczas działań badawczych dzieci uczą się: zadawania pytań, uważnego obserwowania otoczenia, przeliczania i zapisywania wyników różnymi sposobami, sporządzania szkiców i rysunków z natury, przeprowadzania doświadczeń i wyciągania wniosków, wytrwałości, dociekliwości, prezentowania i dzielenia się swoją wiedzą, doświadczeniami i spostrzeżeniami.
Elementy Pedagogiki Zabawy Klanza
Metoda ta urozmaica i ożywia tradycyjne nauczanie. Umożliwia integrację grupy, sprzyja wzajemnym relacjom, nawiązywaniu przyjaźni. Dzieci czerpią radość ze wspólnej aktywności, która nawiązuje do wartościowego przeżywania zabawy zamiast rywalizacji. Działania wychowawcze w tej metodzie mają na celu angażowanie zmysłów dziecka, nauki wyrażania siebie poprzez ruch i taniec. Zabawa – ta najprostsza w swych regułach aktywność, dzięki zastosowanej metodzie staje się impulsem do kreowania atmosfery działania, uczy jak wyrażać emocje, sprzyja skutecznej komunikacji między jej uczestnikami.
Pedagogika Zabawy
To zorganizowane działania, podporządkowane określonemu celowi. Pedagogika zabawy wybiera z repertuaru zabaw tylko te, które nie stwarzają napięcia powodowanego nadmierną rywalizacją i nie ośmieszają ich uczestników. Spośród szerokiej gamy zabaw stosowanych w pedagogice zabawy można wyodrębnić kilka zasadniczych grup: zabawy związane z organizacją sytuacji początkowych (nawiązanie kontaktu); zabawy rozluźniające (np. tańce integracyjne); zabawy nastawione na poznanie odczuć i doświadczeń poszczególnych członków grupy; zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu; gry dyskusyjne, polegające na wymianie myśli, analizowaniu danego problemu z różnych stron; metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej; drama wykorzystująca gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia konkretnego problemu; zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań.
Elementy Metody Weroniki Sherborne
Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym. Celem oddziaływania przez ruch jest budowanie osobowości poprzez budowanie więzi oraz stymulowanie prawidłowego rozwoju i korygowanie zaburzeń. Metoda jest naturalna i prosta ze względu na to, że wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest naturalną zabawą dziecka w bliskim kontakcie z dorosłym we wczesnym dzieciństwie – tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się. Ćwiczenia metody wpływają pozytywnie na: świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi kontaktu. Dziecko poznaje swoje ciało, uczy się orientacji w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne).
Źródła:
-„Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” Bożena Kisiel, Maria Przasnyska, Marta Bogdanowicz
-„Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik
Elementy Metody Carla Orffa
Metoda, która łączy trzy czynniki: muzykę, mowę i ruch. Orff założył, że muzyka pochodzi od słowa, dlatego zaleca, żeby już od najmłodszych lat dzieci rytmizowały proste słowa, starsze mogą rytmizować dłuższe zdania, przysłowia, wierszyki. Najlepiej, żeby dzieci same wymyślały rytm do zapoznanych słów, próbowały się zgodnie z tym rytmem poruszać, a następnie przenosiły go na instrumenty. Słowa zaczynają układać się w piosenkę, a tupanie nogą zamienia się w wystukiwanie rytmu np. na cymbałkach, aż w końcu w płynną grę. W metodzie Orffa główny nacisk kładzie się na fantazję dziecka, improwizację instrumentalną i ruchową, a główne założenia tej metody to otwartość, twórczość i rozwijanie uzdolnień twórczych. W metodzie taj bardzo ważną rolę odgrywają instrumenty perkusyjne. Stosowane są improwizacje ruchowe, instrumentalne i wokalne. Zajęcia prowadzone metodą C. Orffa pozwalają na rozwijanie inwencji twórczej dziecka, sprzyjają rozwojowi naturalnej ruchliwości oraz indywidualności.
Opracowano na podstawie artykułu: System wychowania muzycznego C. Orffa
Aleksandry Kamerskiej
Elementy Metody Batii Strauss
Słuchanie muzyki według Batii Strauss tzw.: „Batimuzykowanie” integruje różne formy aktywności: granie, tańczenie, mówienie krótkich wierszy lub wyliczanek, rytmiczne powtarzanie prostych gestów, próby śpiewania linii melodycznych słuchanych utworów, czy też rytmiczne snucie dowolnej opowieści. Dzieci aktywnie uczestniczą w słuchaniu muzyki, wchodząc w różne role (dyrygent, muzyk) przy użyciu różnych rekwizytów (instrumenty, pałeczki, krążki). Poznają dzieła muzyczne z różnych epok, doświadczają jego dynamiki, tempa, rytmu i przeżywają „na sobie”, reagując ruchem, słowem. Dzieci chcą wielokrotnie słuchać utworu, ponieważ za każdym razem mogą być w innej roli, grać na innym instrumencie, zmieniać rekwizyt czy partnera w tańcu.