Nasza pedagogika
Nasze metody i programy, jakimi się posługujemy na co dzień w pracy dydaktyczno-wychowawczej.
Program oparty na metodzie Marshalla Rosenberga (NVC)
W naszym przedszkolu dbamy nie tylko o rozwój intelektualny, fizyczny i artystyczny dzieci, ale również o ich dobrostan emocjonalny i kompetencje społeczne. Dlatego w ramach czesnego realizujemy autorski program komunikacyjny „Sen Żyrafy”, oparty na koncepcji Porozumienia bez Przemocy (NVC – Nonviolent Communication), stworzonej przez Marshalla B. Rosenberga. „Sen Żyrafy” to więcej niż program – to sposób bycia, myślenia i porozumiewania się. Uczymy dzieci, jak wyrażać swoje emocje i potrzeby w sposób pokojowy i empatyczny, a także jak słuchać innych z uważnością i szacunkiem. Symboliczna żyrafa – zwierzę o największym sercu w świecie lądowych ssaków – staje się dla dzieci przewodnikiem w świecie emocji, relacji i komunikacji bez przemocy.
Program wspiera dzieci w rozwijaniu:
- świadomości własnych emocji i potrzeb,
- umiejętności wyrażania uczuć bez ranienia innych,
- empatycznego słuchania i rozumienia perspektywy drugiego człowieka,
- rozwiązywania konfliktów w sposób konstruktywny,
- budowania relacji opartych na zaufaniu, zrozumieniu i współpracy.
Dzięki systematycznemu wprowadzaniu elementów NVC w codziennym funkcjonowaniu grupy przedszkolnej, tworzymy środowisko, w którym każde dziecko czuje się bezpieczne, słyszane i ważne. Program wspiera także pracę wychowawców i nauczycieli, którzy – jako modele komunikacji empatycznej – pomagają dzieciom w budowaniu wewnętrznej motywacji i odpowiedzialności za swoje działania, bez kar i nagród. „Sen Żyrafy” to fundament wychowania opartego na relacji, dialogu i szacunku. To inwestycja w kompetencje emocjonalne, które są równie ważne jak wiedza i umiejętności – zarówno dziś, jak i w dorosłym życiu.
Katecheza Dobrego Pasterza to program formacji religijnej dzieci oparty na pedagogice Marii Montessori, stworzony we Włoszech przez Sofię Cavalletti (biblistkę) i Giannę Gobbi (katechetkę i nauczycielkę Montessori). Przeznaczony jest dla dzieci w wieku 3–12 lat i prowadzony w specjalnie przygotowanej przestrzeni zwanej atrium – miejscu modlitwy, ciszy i refleksji, inspirowanym życiem liturgicznym Kościoła. Głównym założeniem Katechezy Dobrego Pasterza jest wspieranie naturalnej zdolności dziecka do budowania relacji z Bogiem poprzez osobiste doświadczenie i kontemplację. Centralną postacią katechezy jest Jezus – Dobry Pasterz, który zna swoje owce i troszczy się o nie. W centrum zajęć znajdują się fragmenty Pisma Świętego i liturgii, które dzieci poznają poprzez proste, symboliczne pomoce dydaktyczne, pracę własną i wspólne rozmowy.
Program nie tylko przekazuje treści religijne, ale również wspiera duchowy rozwój dziecka, rozwija jego wrażliwość religijną, wprowadza w życie liturgiczne Kościoła, uczy ciszy, skupienia, modlitwy i słuchania Boga.
Katecheza Dobrego Pasterza to droga wiary prowadzona w rytmie dziecka – z szacunkiem dla jego tempa, pytań i przeżyć. To nie tylko nauka o Bogu, ale spotkanie z Bogiem, które zostaje w sercu na całe życie. Program z powodzeniem funkcjonuje w wielu katolickich przedszkolach i szkołach na całym świecie, także w Polsce. W naszym przedszkolu pracujemy w oparciu o Katechezę Dobrego Pasterza jako owocną metodę pracy w ramach zajęć religii. Wierzymy, że to podejście – pełne szacunku dla dziecięcej wrażliwości i otwartości na tajemnicę wiary – pozwala dzieciom w sposób naturalny i głęboki wzrastać w relacji z Bogiem.
Od 2008 roku prowadzimy innowacyjny program „Dziecięca matematyka” prof. E. Gruszczyk-Kolczyńskiej – znaną i cenioną metodę wspierającą rozwój logicznego i abstrakcyjnego myślenia, żeby w przyszłości nasi absolwenci osiągali w szkole jak najlepsze wyniki w nauce matematyki i innych przedmiotów ścisłych. Dzieci uczą się poprzez konkret, działanie i zabawę, dzięki czemu rozwijają kompetencje matematyczne wyprzedzające ich wiek. To program, który uczy myśleć, analizować i rozwiązywać problemy – umiejętności kluczowe nie tylko w edukacji, ale i w codziennym życiu. Nasi nauczyciele uczestniczyli w szkoleniach, warsztatach oraz zajęciach otwartych prowadzonych przez współtwórców tej metody oraz jej doradców.
1. Dziecko ma psychikę – uczymy je rozumieć siebie
Rozwój emocjonalny i społeczny dziecka to dla nas priorytet. Od lat wdrażamy program “Sen Żyrafy” oparty na Porozumieniu bez Przemocy Marshalla Rosenberga. Pomaga on dzieciom:
rozpoznawać i nazywać emocje,
wyrażać je w sposób bezpieczny dla siebie i innych,
budować zdrowe relacje,
rozwijać empatię, uważność i umiejętność dialogu.
Nasza codzienna praca to przede wszystkim uważność i wrażliwość na potrzeby emocjonalne dziecka. W trudnych emocjach nie widzimy przeszkód — to zaproszenie do bycia blisko. Chcemy budować w dzieciach odporność psychiczną i kompetencje, które uchronią je w przyszłości przed chorobami cywilizacyjnymi: stresem, depresją, lękami.
2. Dziecko ma duszę – prowadzimy je do Boga
Wiemy, że w każdym dziecku jest głęboka potrzeba relacji z Bogiem. Nie uczymy “religii” jako zbioru formułek, ale pomagamy maluchom nawiązać osobistą relację z Jezusem i Maryją. Robimy to poprzez atmosferę codzienności: wspólne modlitwy, rozmowy, opowieści z Ewangelii i – co najważniejsze – autentyczne świadectwo dorosłych.
W naszym przedszkolu wiara nie jest dodatkiem — to fundament. Dzieci naturalnie wchodzą w świat wartości i duchowości, rozwijając zaufanie, poczucie bezpieczeństwa i wewnętrzną siłę. Jesteśmy ogrodnikami, którzy dbają, aby ten duchowy rozwój odbywał się w sposób naturalny i autentyczny.
3. Dziecko ma ciało – dbamy o zdrowie i ruch
Zdrowie fizyczne to podstawa. W Promyku kładziemy ogromny nacisk na:
zdrowe, pełnowartościowe żywienie — oparte na świeżych składnikach, przygotowywane w naszej kuchni z wykorzystaniem pieca konwekcyjno-parowego (który pozwala zachować więcej witamin i wartości odżywczych),
program zdrowego żywienia dla dzieci i rodzin — edukujemy, inspirujemy, uczymy mądrych wyborów,
aktywny styl życia — poprzez całoroczny Program Sportowy, zajęcia ruchowe i rodzinne wydarzenia sportowe.
Wierzymy, że poprzez właściwą dietę i ruch wspieramy nie tylko rozwój fizyczny, ale też koncentrację, odporność i równowagę emocjonalną dzieci.
Dlaczego to działa?
Nasze podejście — oparte o 17 lat pracy i refleksji — jest spójne, całościowe i skuteczne. Dzieci w naszym przedszkolu rozwijają się jako pełne osoby: duchowo, emocjonalnie i fizycznie. Są ciekawe świata, otwarte, odporne i szczęśliwe.
Zapraszamy do miejsca, gdzie dzieciństwo nie jest tylko czasem, który mija — ale przestrzenią, w której kiełkuje mądrość, odwaga i ciekawość na całe życie.
Metody dydaktyczne
Elementy Odimiennej Metody Nauki Czytania wg Ireny Majchrzak
Rozumienie słowa powinno wyprzedzać umiejętność jego odczytania, „bo to nie litery się czyta, tylko sens”. Dziecko uczy się liter poprzez obserwacje i dochodzi do tej umiejętności we własnym tempie. Czytanie już w grupie młodszej jest szansą dla dzieci rozwijających się wolniej, wymagających wsparcia. Metodę dzieli się na etapy: Inicjacja – na tym etapie dziecko nabywa poczucia własnej tożsamości, dostrzega różnice w kształtach liter, zauważa związek pomiędzy literą a dźwiękiem; znakiem graficznym a głoską; Ściana pełna liter – na tym etapie dziecko zna brzmienie własnego imienia oraz imion kolegów, spostrzega różnice między literami, porównuje dźwięki
z obrazem graficznym, odkrywa, że każdą literę wymawia się w szczególny sposób i nie zawsze tak samo; Nazywanie świata – na tym etapie dziecko dopasowuje przedmioty do przypisanych im wizytówek. Przyjemność wynika nie tyle odszyfrowania liter, lecz ze znalezienia treści; Sesje czytania – na tym etapie dziecko zna wszystkie litery alfabetu, utrwala czytanie ze zrozumieniem.
Elementy Metody Dobrego Startu
Odgrywają w niej rolę trzy elementy: element wzroku (wzory graficzne), słuchu (piosenka) i motoryki (odtwarzanie wzorów). Celem jej jest jednoczesne usprawnianie analizatorów: wzrokowego, słuchowego, ruchowego a także kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Wiązanie śpiewu, ruchu, muzyki i plastyki aktywizuje cały układ nerwowy. Zrytmizowany zestaw ćwiczeń wpływa uspokajająco, pozytywnie oddziałuje na sferę emocjonalną. Metoda służy przygotowaniu dzieci
w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania, także dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Metoda Projektów Badawczych
Metoda nauczania, w której dzieci prowadzą pogłębione badania na określony temat,
o dużej wartości poznawczej. Przy jego wyborze istotną rolę odgrywają zainteresowania dzieci. Działania badawcze ukierunkowane są celowo tak, by znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące tematu. Są 3 etapy: I – po wyborze tematu jest tworzona siatka pytań, a do każdego pytania stawiane są hipotezy; II – dzieci projektują i przeprowadzają własne badania, doświadczenia, eksperymenty, wywiady czy ankiety; III – dzieci chwalą się swoimi osiągnięciami, wiedzą i zdobytymi umiejętnościami przed rodzicami lub dziećmi z innych grup. Podczas działań badawczych dzieci uczą się: zadawania pytań, uważnego obserwowania otoczenia, przeliczania i zapisywania wyników różnymi sposobami, sporządzania szkiców i rysunków z natury, przeprowadzania doświadczeń i wyciągania wniosków, wytrwałości, dociekliwości, prezentowania i dzielenia się swoją wiedzą, doświadczeniami
i spostrzeżeniami.
Elementy Pedagogiki Zabawy Klanza
Metoda ta urozmaica i ożywia tradycyjne nauczanie. Umożliwia integrację grupy, sprzyja wzajemnym relacjom, nawiązywaniu przyjaźni. Dzieci czerpią radość ze wspólnej aktywności, która nawiązuje do wartościowego przeżywania zabawy zamiast rywalizacji. Działania wychowawcze w tej metodzie mają na celu angażowanie zmysłów dziecka, nauki wyrażania siebie poprzez ruch i taniec. Zabawa – ta najprostsza w swych regułach aktywność, dzięki zastosowanej metodzie staje się impulsem do kreowania atmosfery działania, uczy jak wyrażać emocje, sprzyja skutecznej komunikacji między jej uczestnikami.
Pedagogika Zabawy
To zorganizowane działania, podporządkowane określonemu celowi. Pedagogika zabawy wybiera z repertuaru zabaw tylko te, które nie stwarzają napięcia powodowanego nadmierną rywalizacją i nie ośmieszają ich uczestników. Spośród szerokiej gamy zabaw stosowanych w pedagogice zabawy można wyodrębnić kilka zasadniczych grup: zabawy związane z organizacją sytuacji początkowych (nawiązanie kontaktu); zabawy rozluźniające (np. tańce integracyjne); zabawy nastawione na poznanie odczuć i doświadczeń poszczególnych członków grupy; zabawy ułatwiające wprowadzenie tematu; gry dyskusyjne, polegające na wymianie myśli, analizowaniu danego problemu z różnych stron; metody ułatwiające przekaz informacji zwrotnej; drama wykorzystująca gry z podziałem na role jako wstęp do omówienia konkretnego problemu; zabawy umożliwiające samoocenę, poznanie własnej hierarchii wartości, własnych spontanicznych zachowań.
Elementy Metody Weroniki Sherborne
Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym. Celem oddziaływania przez ruch jest budowanie osobowości poprzez budowanie więzi oraz stymulowanie prawidłowego rozwoju i korygowanie zaburzeń. Metoda jest naturalna i prosta ze względu na to, że wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest naturalną zabawą dziecka
w bliskim kontakcie z dorosłym we wczesnym dzieciństwie – tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się. Ćwiczenia metody wpływają pozytywnie na: świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi
i nawiązywanie z nimi kontaktu. Dziecko poznaje swoje ciało, uczy się orientacji
w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne).
Źródła:
-„Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” Bożena Kisiel, Maria Przasnyska, Marta Bogdanowicz
-„Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik
Elementy Metody Carla Orffa
Metoda, która łączy trzy czynniki: muzykę, mowę i ruch. Orff założył, że muzyka pochodzi od słowa, dlatego zaleca, żeby już od najmłodszych lat dzieci rytmizowały proste słowa, starsze mogą rytmizować dłuższe zdania, przysłowia, wierszyki. Najlepiej, żeby dzieci same wymyślały rytm do zapoznanych słów, próbowały się zgodnie z tym rytmem poruszać, a następnie przenosiły go na instrumenty. Słowa zaczynają układać się w piosenkę, a tupanie nogą zamienia się w wystukiwanie rytmu np. na cymbałkach, aż w końcu w płynną grę. W metodzie Orffa główny nacisk kładzie się na fantazję dziecka, improwizację instrumentalną i ruchową, a główne założenia tej metody to otwartość, twórczość i rozwijanie uzdolnień twórczych. W metodzie taj bardzo ważną rolę odgrywają instrumenty perkusyjne. Stosowane są improwizacje ruchowe, instrumentalne i wokalne. Zajęcia prowadzone metodą C. Orffa pozwalają na rozwijanie inwencji twórczej dziecka, sprzyjają rozwojowi naturalnej ruchliwości oraz indywidualności.
Opracowano na podstawie artykułu: System wychowania muzycznego C. Orffa
Aleksandry Kamerskiej
Elementy Metody Batii Strauss
Słuchanie muzyki według Batii Strauss tzw.: „Batimuzykowanie” integruje różne formy aktywności: granie, tańczenie, mówienie krótkich wierszy lub wyliczanek, rytmiczne powtarzanie prostych gestów, próby śpiewania linii melodycznych słuchanych utworów, czy też rytmiczne snucie dowolnej opowieści. Dzieci aktywnie uczestniczą w słuchaniu muzyki, wchodząc w różne role (dyrygent, muzyk) przy użyciu różnych rekwizytów (instrumenty, pałeczki, krążki). Poznają dzieła muzyczne z różnych epok, doświadczają jego dynamiki, tempa, rytmu i przeżywają „na sobie”, reagując ruchem, słowem. Dzieci chcą wielokrotnie słuchać utworu, ponieważ za każdym razem mogą być w innej roli, grać na innym instrumencie, zmieniać rekwizyt czy partnera w tańcu.